Momo Anaokulu

Oyun oynasalar, hayatın provasını yapsalar kendilerince, huzur dolsalar, kendileri olmak yolunda coşku ve huzur dolu adımlar atsalar dedik, var mı öyle bir yer acaba dedik, ah dedik, sustuk…

Bir bahçesi olsa, dalından meyve koparıp yeseler, plastiğe değil ağaca dokunsalar, çizgi filmlerle değil masallarla büyüseler… Boyama kitaplarıyla değil boyayla resim olsalar… Müzik çalarlarla değil insan sesiyle şarkı olsalar… Ödül ve ceza ile değil yaşamı içselleştirerek varolsalar… “Hava soğuk çıkamayız”larla değil, yağmurda topraktan gelen su sesi de dahil her mevsimi yaşasalar… O aktiviteden bu aktiviteye sürüklenerek değil, gerçekten oyun oynayarak büyüseler… Ah dedik, sustuk…

Sağlıklı yemekler yese çocuklar, hatta kıyafetten sabuna kadar herşey iyi planlanmış olsa, paketli gıda girmediği gibi zararlı hiçbir kimyasalla temas etmeseler, yetişkinler onları korumak için gerçek bir çaba içinde olsa dedik… Ah dedik, yine sustuk…

Ebeveynlerin yargılanmadığı, oryantasyonun kabusa dönüşmediği, çocuğu merkeze aldığı gibi ebeveyni de özgürce içine davet eden, şeffaf, samimi ve destekleyen bir yapı hayal ettik… Yani çocuklarla olduğu gibi ebeveynlerle de her an el ele olmaktan keyif alan ve hatta daha sık görüşmek için çabalayan kurumlar olsa dedik, ah dedik…

SONRA BİR GÜN

Ağaçlardan neredeyse görünmeyen bir binanın önünden geçerken hızlıca,

“Burası olsa!” dedik, “Ah keşke…” dedik

Momo Anaokulu
HAYALLERDEN HAYAT BULDU